حسین منزوی

به سینه می زندم سر، دلی که کرده هوایت

دلی که کرده هوای کرشمه‌هاي صدایت

نه یوسفم ، نه سیاوش ، به نفس کشتن و پرهیز

که آورد دلم اي دوست تاب وسوسه‌هایت

تو را ز جرگه‌ي انبوه خاطرات قدیمی

برون کشیده‌ام و دل نهاده‌ام به صفایت

تو سخت و دیر به دست آمدی مرا و عجب نیست

نمی کنم اگر اي دوست ، سهل و زود ، رهایت

گره بکار من افتاده است از غم غربت

کجاست چابکی دست‌ هاي عقده‌ گشایت ؟

به کبر شعر مبینم که تکیه داده به افلاک

به خاکساری دل بین که سر نهاده به پایت

" دلم گرفته برایت " زبان ساده ی عشق است

سلیس و ساده بگویم " دلم گرفته برایت "